Waarom ik schrijf is om mensen in hun innerlijke kracht te zetten, met hun innerlijke licht te verbinden. Zodat we met elkaar zo’n sterk lichtveld op gaan bouwen, zo’n verlicht bewustzijn vormen, dat het de duisternis die nu zo sterk ook naar boven komt, zal doen oplossen. Dat is mijn enige intentie waarom ik zoveel schrijf. En ook waarom ik reageer op vrijwel elke reactie van mensen.

Om dat te kunnen doen moet ik natuurlijk eerst zelf krachtig verbonden met mijn eigen licht. En daar kan ik jullie in gerust stellen. Ik voel me helemaal vrij, krachtig, en verbonden met het lampje in mijn hart dat altijd brandt. Mensen voelen dat ook, in zichzelf. Want mijn lampje steekt jullie lampje aan. Zo versterken we elkaars licht. En mocht ik even verdwalen, dan heb ik gelukkig een vrouw en twee dochters die me daar heel fijntjes, doch zeer kordaat, op wijzen…

Waarom schrijf ik dan ook wel soms van die zwaardere stukken? Over al die ellende? Over die vervelende emoties en ervaringen die we soms met anderen hebben die “anders denken en voelen? Heel simpel. Omdat dat OOK deel is van de realiteit die velen dagelijks ervaren. En als ik mensen probeer in het licht te zetten, dan helpt het niet om te zeggen “Hallo daar, zien jullie mij? Kom hier, het is hier fijn!” Dat helpt niet.

Wat wel helpt is om naar iemand toe te lopen, zijn of haar hand vast te pakken, en dan SAMEN op reis te gaan. Stapje voor stapje. Soms een paar vooruit, dan weer een stapje terug. Op weg naar het licht. Verbonden door het licht. Elkaar liefhebbend in het licht…

Net als deze foto waar ik samen met mijn jongste dochter loop in de prachtige natuur hier in British Columbia, Canada. Onze handen waren niet verbonden deze keer, maar ons hart is dat altijd…

Angelo